Autobiografisch

  • Koestertijd

    Hij aarzelt even maar vraagt het dan toch: ‘is het mogelijk om deze tijd van het jaar te koesteren?’ Ik heb een gesprek met mijn leidinggevende en zojuist gezegd dat het voor mij in de aanloop naar de sterfdag van Christophe op 6 november af en toe weer even wat moeilijk kan zijn. ‘Het blijft waarschijnlijk altijd een moeilijk dag’, vervolgt hij, ‘maar ik kan me voorstellen dat het juist ook moeilijk kan zijn als je er op een keer achter komt dat de dag onopgemerkt aan je voorbij is gegaan.’ Dat is zeker waar, en op een bepaalde manier koester ik deze weken ook, al realiseerde ik me dat…

  • Schrijven en overleven

    Al heel snel nadat Christophe werd opgenomen in het ziekenhuis met een hersenvliesontsteking, begon ik met schrijven. Het gaf me houvast. Ik had geen idee hoe het met mijn kind zou aflopen, maar dat het ernstig was werd al snel duidelijk. Ik ging schrijven om vat te krijgen op wat er allemaal gebeurde. De Duitse regisseur en auteur Doris Dörrie verwoordt dat mooi: ‘Schreibend halte ich mich am Leben und überlebe. Jeden Tag wieder. […] Ich schreibe, um einen Sinn zu finden, obwohl es am Ende wahrscheinlich keinen gibt.’ (Doris Dörrie, Leben, schreiben, atmen) Zolang ik me kan herinneren kan ik mijn emoties beter op papier zetten dan erover praten. In…

  • Stenen smokkelen

    Iets buiten Crozon, in de auto. Voor mij zie ik het eindeloze water van de Atlantische Oceaan, of preciezer gezegd, het English Channel. Na een stormachtige wandeling langs de kust ben ik weer terug in de auto. De pijpen van mijn broek zijn kletsnat, ik heb er een jas overheen gelegd om het niet koud te krijgen. De auto naast me start en rijdt weg, knisperend over de losse stenen. De regen tikt tegen het raam, ik hoor de wind loeien over de golven. Mijn oor suist, alsof iemand een verdieping hoger staat te douchen. Buiten hoor ik Fransen praten, terwijl ze de zeilen van hun surfboards op de grond…

  • Jaar Een

    ‘You think that Year Two can’t be worse than Year One, and imagine yourself prepared for it. You think you have met all the different sorts of pain you will be asked to bear, and that after this there will only be repetition. But why should repetition mean less pain? Those first repetitions invite you to contemplate all the repetitions to come in future years. Grief is the negative image of love; and if there can be accumulation of love over the years, then why not of grief?’ (Julian Barnes, Levels of Life) De herfst voelt als een cirkel die zich sluit. Het einde van Jaar Een. Een jaar rond,…

  • Dansen op een koord

    Wat waren mijn gedachten over het moederschap? Ik herinner me dat niet goed. Het was een net begonnen reis. Ik weet nog wel het eerste moment waarop ik me moeder begon te voelen. Dat was tijdens die ene zwangerschapsyogales, waarin ik mezelf moest bedanken dat ik tijd maakte voor jou en mij. Jij en ik, samen één, tijd voor elkaar. Ik werd er emotioneel van. Ik had daar nog helemaal geen ruimte voor gehad, in die eerste drie spannende maanden. Het was tot die tijd allemaal nog zo abstract. Tijdens die yogales besefte ik dat het nu echt ging gebeuren, dat ik eindelijk een van hen werd, van de moeders.…

  • Heb je kinderen?

    Uit het niets kwam de vraag ineens: ‘heb je kinderen?’ Een gevreesde vraag als je kind overleden is. Ik had wel nagedacht over wat ik zou antwoorden als die vraag zou komen, maar toen ‘ie plotseling gesteld werd bleek er geen pasklaar antwoord te zijn. Het is totaal afhankelijk van wie de vraag stelt en in welke context. Razendsnel inschatten of je iemand gelijk met jouw verhaal wilt ‘opzadelen’, of je er een beetje omheen praat, of gewoon nee zegt omdat je dan niet van alles hoeft uit te leggen. In dit geval was ik te verbouwereerd en kon ik niets anders uitbrengen dan ‘dat is een beetje een ingewikkelde…

  • De kleine prins en de rode roos

    Het is 4.30, ik lig al anderhalf uur wakker na een nare droom en kan niet meer slapen. Nu zit ik op de bank in een onttakeld huis. Ik hoor de laatste nacht voor we dit huis verlaten letterlijk voorbij tikken op de klok van mijn grootvader vanuit een van de verhuisdozen.

  • Moederdag

    De tweede zondag van mei. Moederdag. Een dag die ik altijd commercieel en Amerikaans vond, maar die nu opeens een extra lading heeft gekregen, als moeder van een jongetje dat voor altijd vijf maanden zal blijven.

  • Christophe Julien (7 juni 2019 – 6 november 2019)

    Op 6 november 2019 overleed onze lieve zoon Christophe, nog net geen vijf maanden oud, aan een hersenvliesontsteking. Hij was voor ons de wereld, het wondertje waar we al lang op hadden gehoopt.  Op 24 oktober merkten we, nadat we eerder die week al verschillende keren bij de huisarstenpost en eerste hulp waren geweest, dat Christophe heel veel pijn had en dat er iets goed mis was. Diezelfde avond werd hij opgenomen in het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag, waar een hersenvliesontsteking werd geconstateerd. Het was toen nog niet duidelijk of dit een virale of een bacteriële ontsteking was. De volgende dag leek Christophe iets rustiger, maar aan het eind…