Moederdag

De tweede zondag van mei. Moederdag. Een dag die ik altijd commercieel en Amerikaans vond, maar die nu opeens een extra lading heeft gekregen, als moeder van een jongetje dat voor altijd vijf maanden zal blijven. Bijna een jaar geleden werd ik zes weken te vroeg moeder van Christophe. Hij woog 2243 gram, maar had een hoge Apgarscore. Een te vroege start, maar een sterk mannetje. 

Zestien dagen bleven we in het ziekenhuis, totdat hij goed genoeg zelfstandig kon drinken. Al die tijd leefde ik in een soort roes. Geen rustige kraamweek thuis, maar in het ziekenhuis met voortdurend overal piepjes, snoertjes en een kindje in een couveuse. Vanaf 17 juli, de datum waarop ik eigenlijk uitgerekend was, kon ik een klein beetje meer ontspannen. Heel langzaam begon ik me moeder te voelen. 

Pas na die eerste zes weken durfden we ook meer kraamvisite te ontvangen. Ons mannetje groeide langzaam maar zeker uit zijn maatje 44. Het ging zelfs zo goed dat hij al redelijk snel in de groeicurve voor op tijd geboren baby’s belandde, al was dat wel aan de onderkant van die curve. Doordat ik te vroeg bevallen was, was ik nog niet met zwangerschapsverlof toen Christophe werd geboren en zou ik zestien weken met hem thuis zijn. Dat betekende dat ik geen tijd voor mezelf had tussen werk en bevalling in, maar van de een op de andere dag in het moederschap stapte. Bij UWV vroeg ik verlenging van mijn verlof aan vanwege de vroeggeboorte en de start in het ziekenhuis. Twee en een halve week ziekenhuis bleek echter niet genoeg om voor verlenging in aanmerking te komen, dus zou Christophe eind september een paar dagdelen gaan wennen bij het kinderdagverblijf en zou ik begin oktober weer aan het werk gaan.

Omdat hij zo goed groeide maakte ik me niet al te veel zorgen. Ik had ook wel weer zin om weer aan het werk te gaan. Wel wilde ik dat Christophe de belangrijkste inentingen zou hebben gehad als hij naar het kinderdagverblijf zou gaan. Dat gebeurde ook, en hij kreeg onder andere twee keer de ‘pneu-inenting’, een vaccinatie die beschermd tegen tien typen pneumokokken. Toen hij ruim vier maanden oud was brachten we hem samen voor het eerst naar het fijne kinderdagverblijf dat we voor hem hadden uitgekozen. Hij had het er naar zijn zin en groeide als kool. Ik probeerde te wennen aan een leven als werkende moeder, met drie keer kolven per dag, woensdag een dag thuis met Christophe en denkend aan de toekomst als gezin.

De eerste weken op het kinderdagverblijf vlogen voorbij en het ging goed. Tot die ene dag eind oktober toen hij ziek werd. Verkouden dacht de huisarts op de spoedeisende hulp waar we in het weekend waren, een buikvirus, dacht een andere dokter enkele dagen later. Maar hij werd zieker en zieker en ik vertrouwde het niet. Donderdag 24 oktober werd hij in het Haga Ziekenhuis opgenomen. Het ziekenhuis waar hij ook werd geboren. ‘Nu komt alles goed, hier gaan de artsen hem beter maken’, dacht ik in mijn naïviteit. Het liep anders. Christophe bleek een pneumokokkenbacterie te hebben opgelopen, een van de typen die niet in de vaccinatie zit. Een zeldzame variant en een zeldzaam verloop. 

Waar liep hij deze bacterie op? Dat zullen we nooit weten. Gewoon thuis, op het kinderdagverblijf, in de supermarkt, het kan overal zijn geweest. Het is zinloos daar over te blijven speculeren al heb ik dat dagen, nachten, maanden gedaan. In de nacht van vrijdag 25 op zaterdag 26 oktober werd hij overgebracht naar het Sophia Kinderziekenhuis. Over de nachtmerrie waar we in belandden schreef ik samen met Alex. Elke dag op de IC bleven we hopen, maar de hoop vervloog definitief op het moment dat duidelijk werd dat hij het niet zou gaan redden. Op 6 november moesten we afscheid van hem nemen en hem laten gaan. Op een dag na werd mijn enige zoon vijf maanden oud. 

En nu zit ik hier op moederdag, zonder jongetje dat op dit moment waarschijnlijk zou kruipen, op ontdekkingsreis gaan, misschien wel pogingen zou doen te gaan staan en waar wij mee op avontuur zouden gaan. Helaas mochten wij niet mee op dat wat meteen de langste reis zou worden die hij ging maken. Vandaag probeer ik toch moederdag en het leven te vieren. Omdat deze kleine man van mij een trotse moeder maakte op 7 juni 2019.