Heb je kinderen?

Uit het niets kwam de vraag ineens: ‘heb je kinderen?’ Een gevreesde vraag als je kind overleden is. Ik had wel nagedacht over wat ik zou antwoorden als die vraag zou komen, maar toen ‘ie plotseling gesteld werd bleek er geen pasklaar antwoord te zijn. Het is totaal afhankelijk van wie de vraag stelt en in welke context. Razendsnel inschatten of je iemand gelijk met jouw verhaal wilt ‘opzadelen’, of je er een beetje omheen praat, of gewoon nee zegt omdat je dan niet van alles hoeft uit te leggen. In dit geval was ik te verbouwereerd en kon ik niets anders uitbrengen dan ‘dat is een beetje een ingewikkelde vraag’.

Afgelopen week had ik een mooi gesprek met iemand die weet hoe het is om een kind te verliezen. Hij gaf op De Gevreesde Vraag soms als antwoord: ‘ik heb thuis vijf kinderen’. In totaal heeft hij er zes, waarvan er een als baby overleed. Wat een wereld gaat er schuil achter dat ene woordje ‘thuis’. Vijf om voor te zorgen, en een in je hart. Een antwoord dat precies zegt hoe het is, waarbij geen uitleg hoeft te worden gegeven, en recht wordt gedaan aan alle kinderen. Ik vond het een prachtantwoord. Alleen heb ik geen andere kinderen thuis.

Tijdens een wandeling naar de begraafplaats vandaag dacht ik er verder over na. Ik heb geen kind thuis, maar wel degelijk een klein jongetje dat aandacht vraagt. Niet door zijn fysieke aanwezigheid, maar juist door zijn allesomvattende afwezigheid. Net als andere ouders van kleine kinderen moet ik mijn tijd verdelen tussen werk en tijd voor mijn gezin. De afgelopen weken werd ik opgeslokt door dagelijkse werkstrubbelingen en had ik voor mijn gevoel te weinig tijd en aandacht voor mijn kind. Een kind dat mijn volle aandacht verdient.

Juist nu wil ik die aandacht geven. Het is nog net augustus als ik dit schrijf, maar de bladeren beginnen te vallen. De herfst doet zijn intrede. Ik denk aan de vorige herfst. Lopend in het park bij de Euromast in Rotterdam, waar het uitbundig herfst was met de prachtigste kleurschakeringen. Zon en regen wisselden elkaar af. Bladeren knisperden als je er op stapte. Jas aan en jas uit. Aan de andere kant van de straat was het grote ziekenhuis met het kleine jongetje. De schoonheid van de herfst bood nog geen troost. Het zou niet lang meer duren tot de donkerste winter.

Nu loop ik naar zijn grafje, waar de zonnebloemen die ik daar de vorige keer neergezet heb zijn verwelkt. Ze hebben plaatsgemaakt voor een massa groene eikeltjes. Er staat nog één winterviooltje van begin dit jaar dat dapper de lente en zomer heeft weerstaan, maar nu ook moet buigen voor de herfst. De vergankelijkheid van het leven geïllustreerd door de natuur. Met de herfst voor de deur worden dagen korter, donkerder en de herinneringen heftiger. Ik vervang de zonnebloemen door drie witte rozen en ik denk aan het kind dat mijn volle aandacht nodig heeft. Heb je kinderen? Ja, ééntje, in mijn hart.