De kleine prins en de rode roos

Het is 4.30, ik lig al anderhalf uur wakker na een nare droom en kan niet meer slapen. Nu zit ik op de bank in een onttakeld huis. Ik hoor de laatste nacht voor we dit huis verlaten letterlijk voorbij tikken op de klok van mijn grootvader vanuit een van de verhuisdozen. Op een paar dozen na staan alleen de grote spullen er nog. Af en toe hoor ik een blok ijs vallen van de diepvries die staat te ontdooien. Buiten beginnen de meeuwen zich al te roeren. Ik heb een kaarsje aangestoken bij een van de foto’s van Christophe. Zijn mooiste spullen zitten in een speciale verhuisdoos die we als laatste verhuizen, als we de deur van dit huis achter ons dichttrekken.

Ruim twee jaar geleden kwamen we hier wonen. Het appartement in het Regentessekwartier werd te klein voor ons tweetjes en zo kwamen we in het Valkenboskwartier terecht. Een met liefde opgeknapte bovenwoning uit 1910, met veel licht, twee zwart marmeren schouwen, twee balkons op het zuiden en plafonds met ornamenten. Hier voelden we ons gelijk thuis.

Wat is er veel gebeurd sinds we hier kwamen wonen. Dit huis werd ons eerste echte gezamenlijke thuis in Den Haag, met een eigen voordeur, de gezelligheid van de stad op loop- en fietsafstand en dichtbij het strand. We hadden het plan om hier een jaar of twee te wonen en daarna te kijken of we een huis konden kopen. Ik maakte een carrièreswitch en werd zwanger, iets wat voor ons niet vanzelfsprekend was omdat we er een medisch traject voor in moesten. Een fijne baan, een mooi huis, zwanger, het leven leek maakbaar. 

Christophe’s kamertje was pas net af toen hij zes weken te vroeg werd geboren. Hij heeft er nooit geslapen. Ik ben er blij mee dat hij de tijd die hij bij ons was bij ons op de slaapkamer sliep, zodat we elk geluidje hebben kunnen horen, ik hem makkelijk kon voeden en hij ’s ochtends tussen ons in lag als we alle drie wakker waren maar nog niet op hoefden te staan. Gelukkige tijden, andere tijden. Tot die dag dat het leven niet zo maakbaar bleek te zijn. 

We hebben hier inderdaad ruim twee jaar gewoond en toen een huis gekocht, zoals we hadden gehoopt. We hebben een kindje gekregen, zoals we hadden gehoopt. We zullen alleen niet met z’n drietjes verhuizen naar een gezinswoning, zoals we hadden gehoopt. Samen met Christophe hebben we verschillende huizen bekeken. We wisten inmiddels precies wat we wilden, maar vonden lange tijd niets geschikts. Toen hij overleden was twijfelden we of we wel door moesten gaan met onze zoektocht. Al snel besloten we dat toch maar te doen, als gezamenlijk project, iets om ons weer een beetje toekomstperspectief te geven. Kort daarop kwam het huis op ons pad waar we vandaag gaan wonen. 

Sinds we de sleutel hebben gekregen van ons nieuwe huis staan daar de rode rozen in de tuin prachtig in bloei. En ik denk aan het verhaal van de kleine prins en zijn rode roos: 

Natuurlijk zou een willekeurige voorbijganger geen verschil zien tussen mijn eigen rood en jullie. Maar toch is zij, zij alleen, veel belangrijker dan jullie allen, omdat ik haar water heb gegeven, en haar onder een stolp heb gezet, omdat ik haar heb beschut met een kamerscherm en de rupsen voor haar heb gedood (behalve een enkele hier en daar, voor de vlinders); omdat ik haar klachten en haar gesnoef en zelfs haar zwijgen heb aangehoord; omdat zij mijn roos is.

De rode roos verbindt ons nieuwe huis met onze eigen kleine prins. En zo zijn we daar toch nog met z’n drietjes.